آن یکی از خشم مادر را بکشت                          هم به زخم خنجر و هم زخم مشت

آن یکی گفتش که از بد گوهری                            یاد ناوردی تو حق مادری

هی تو مادر را چرا کشتی بگو                            او چه کرد آخر بگو ای زشت‌خو

آن غریبی خانه می‌جست از شتاب                        دوستی بردش سوی خانهٔ خراب

گفت او این را اگر سقفی بدی                             پهلوی من مر ترا مسکن شدی

هم عیال تو بیاسودی اگر                                   در میانه داشتی حجرهٔ دگر

گفت قاضی مفلسی را وا نما                        گفت اینک اهل زندانت گوا

گفت ایشان متهم باشند چون                         می‌گریزند از تو می‌گریند خون

وز تو می‌خواهند هم تا وارهند                      زین غرض باطل گواهی می‌دهند

با وکیل قاضی ادراک‌مند                           اهل زندان در شکایت آمدند

که سلام ما به قاضی بر کنون                      بازگو آزار ما زین مرد دون

کندرین زندان بماند او مستمر                      یاوه‌تاز و طبل‌خوارست و مضر

بود شخصی مفلسی بی خان و مان                           مانده در زندان و بند بی امان

لقمهٔ زندانیان خوردی گزاف                                   بر دل خلق از طمع چون کوه قاف

زهره نه کس را که لقمهٔ نان خورد                          زانک آن لقمه‌ربا گاوش برد